12 ερωτήσεις στην Μυρτώ Αλικάκη

Η ηθοποιός αυτόν τον καιρό έχει διπλή παρουσία: κινηματογραφική και θεατρική. Πρωταγωνιστεί στη ρομαντική κομεντί του Χρήστου Δήμα «Αmore mio» αλλά και στην «Πιάφ» στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια

Βαρδάκη Ερη, ΤΟ ΒΗΜΑ:  08/04/2015

Επανέρχεστε κινηματογραφικά με το «Αmore mio». Ποιο είναι το θέμα της ταινίας; «Πρόκειται για μια ταινία σπονδυλωτή, υπάρχουν πολλές ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους και όλες αφορούν την ερωτική απιστία».

Ο δικός σας ρόλος ποιος είναι; «Υποδύομαι τη σύζυγο του Φάνη Μουρατίδη. Είμαστε παντρεμένοι, έχουμε αποκτήσει μόλις μωρό και ο Φάνης ζει μια ερωτική περιπέτεια με την Ιωάννα Τριανταφυλλίδου. Το μαθαίνω και πρέπει να δω τι θα κάνω».

Η απιστία αποτελεί ίσως μια φυσική τάση για το ανθρώπινο γένος; «Αυτό πιστεύω. Δεν μιλάω για την "κατά συρροήν" απιστία, αλλά θεωρώ ότι στη διάρκεια μιας μακροχρόνιας σχέσης μπορεί να θέλεις να αναζητήσεις μια επιβεβαίωση που είναι δύσκολο να την παίρνεις συνέχεια από έναν άνθρωπο. Αν κανείς το δει με αυτή τη ματιά, μπορεί και να το συγχωρήσει. Ε, τι να κάνουμε, ενδεχομένως δεν μπορεί ένας άνθρωπος να μας καλύπτει τα πάντα κάθε στιγμή».

Στο θέατρο συμμετέχετε στην παράσταση «Πιάφ». Η Ελλάδα ανακαλύπτει τα τελευταία χρόνια το μιούζικαλ; «Σήμερα οι άνθρωποι είναι γενικώς πιεσμένοι. Νομίζω ότι αυτά τα θεάματα είναι ευχάριστα και δίνουν μια αίσθηση πολυτέλειας που ίσως οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη».

Μαίνεται μια «διαμάχη» ανάμεσα στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Σωτήρη Χατζάκη και στην ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού. Πώς τη βιώνετε παίζοντας στο Εθνικό; «Θεωρώ ότι καλό είναι να αφήνεται κανείς να ολοκληρώνει τη δουλειά του αν την κάνει καλά. Δεν έχω μπει στον προϋπολογισμό και στα ταμεία για να ξέρω ακριβώς, αλλά έχω την αίσθηση ότι το Εθνικό Θέατρο είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση αυτή τη στιγμή. Γενικά πιστεύω ότι καλό είναι τα συγκεκριμένα πράγματα να μην κρίνονται ως πολιτικές θέσεις».

Υπήρχε κάποια στιγμή στο θέατρο που φτάσατε στα όριά σας; «Εχει τύχει να θυμώσω, σπάνια βέβαια. Με ενοχλούν τα "υπόγεια ρεύματα".  Μου αρέσει ο άλλος να μιλάει ανοιχτά, να μου ζητάει αυτό που θέλει και να το ζητάει με σεβασμό. Δεν μου αρέσουν οι σατράπηδες και οι σαδιστές».

Οταν σας ρωτούν - τόσα χρόνια μετά την προβολή της - για την «Αναστασία» εκνευρίζεστε; «Οχι. Το στάδιο που δεν ήξερα πώς να χειριστώ την κατάσταση έχει παρέλθει προ πολλού. Την αγαπάω την "Αναστασία"».

Το αρχαίο δράμα αποτελεί απωθημένο για εσάς; «Οχι. Αποτελεί επιθυμία όμως».

Εχετε δηλώσει ότι το σπουδαιότερο πράγμα που έχετε κάνει είναι τα παιδιά σας. «Το να αποκτάς παιδιά ιεραρχεί τις προτεραιότητες, τα συναισθήματα. Για εμένα προσωπικά τα παιδιά μου ήταν το τέλος των ναρκισσιστικών, ανόητων υπαρξιακών αναζητήσεων και "χαζοκαταθλίψεων". Τα ευγνωμονώ».

Να σας φανταστώ ως μια κλασική, υπερπροστατευτική μητέρα; «Οχι. Η παράνοια που επικρατεί σήμερα, δηλαδή ότι τα παιδιά γίνονται 15 ετών και δεν έχουν βγει μια βόλτα, μη τυχόν και τους κάνουν κάτι, νομίζω ότι τα ευνουχίζει. Είμαι όμως κλασική σε άλλα. Καθαρίζω, μαγειρεύω, σιδερώνω. Δεν είμαι κάποια ηθοποιός που κυκλοφορεί με σατέν ρόμπα στο σπίτι. Θέλω πάντως τα παιδιά μου να μην κρύβονται στην αγκαλιά μου ως τα 40 τους. Είναι και αγόρια - δηλαδή, καταστραφήκαμε αν συμβεί αυτό».

Είναι πιο δύσκολο να μεγαλώνεις αγόρια με τα στερεότυπα που φέρει ο ανδρικός ρόλος; «Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από έναν άνδρα που είναι τρυφερός και δυνατός μαζί. Αυτό προσπαθώ σε σχέση με τα παιδιά μου. Σημασία έχει, πάντως, πέρα από τα λόγια, το πώς είσαι τελικά εσύ, πώς είναι ο πατέρας τους, πώς είναι οι άνθρωποι γύρω τους. Δεν ξέρω, οι άνδρες πάντως παραμένουν παιδιά και αυτό πρέπει να το αποδεχθούμε και να το αγαπάμε αντί να το πολεμάμε».

Η κοινωνία μας παραμένει συντηρητική; «Η ελληνική κοινωνία είναι παράξενη. Είναι σε έναν βαθμό συντηρητική αλλά νομίζω ότι στο βάθος είμαστε πιο ανοιχτοί από αυτό που δηλώνουμε».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 5 Απριλίου 2015