Ποτέ δεν είναι αργά για μιούζικαλ

Μετά το «Βέρα Ντρέικ» του Μάικ Λι, η Ιμέλντα Στόντον θριαμβεύει στο «Σουίνι Τοντ»

International Herald Tribune

Ενας πρωταγωνιστικός ρόλος σε μιούζικαλ του Στίβεν Σοντχάιμ αποτελεί όνειρο για τις θεατρικές ηθοποιούς από τη δεκαετία του ’50, όταν ο Σοντχάιμ έγραψε τους στίχους για τη Μαρία και την Ανίτα στο «Γουέστ Σάιντ Στόρι», τη Ρόουζ και τη Λουίζ στο «Gypsy». Ποτέ όμως δεν ήταν όνειρο για την Ιμέλντα Στόντον - γι’ αυτό και της φαίνεται λίγο παράξενο που βρέθηκε, στα 56 της, να παίζει μία από τις ηρωίδες του Σοντχάιμ. Πρωταγωνίστρια στο φιλμ του Μάικ Λι «Βέρα Ντρέικ» (ρόλος για τον οποίο ήταν υποψήφια για Οσκαρ) και με συμμετοχές σε πολλές άλλες ταινίες, η Ιμέλντα Στόντον κέρδισε ενθουσιώδεις κριτικές στο Λονδίνο φέτος, ερμηνεύοντας την καννιβαλική μαγείρισσα Κυρία Λόβετ, βοηθό ενός κουρέα-δολοφόνου, στο αριστουργηματικό μιούζικαλ-θρίλερ των Σοντχάιμ και Χιου Γουίλερ «Σουίνι Τοντ», που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1979 για να μεταφερθεί αργότερα και στην οθόνη.

Η ερμηνεία της -ένα επίτευγμα ακρίβειας, συγχρονισμού, μανιακού ναρκισσισμού και ανατριχιαστικής αποφασιστικότητας- ήταν τόσο επιτυχημένη, που ο Σοντχάιμ και άλλοι την έπεισαν να αναλάβει να υποδυθεί άλλη μια «ζόρικη» ηρωίδα, τη Μάμα Ρόουζ, στο μιούζικαλ «Gypsy», με τραγούδια των Σοντχάιμ και Τζουλ Στάιν, σε μια νέα παραγωγή που σχεδιάζεται για το 2013. Οπως είπε ο Σοντχάιμ, ελπίζει ότι η προετοιμασία για τη νέα παραγωγή θα πάει πολύ καλά, σημειώνοντας ότι τα κωμικά προσόντα της ηθοποιού είναι ιδιαίτερα ταιριαστά για τον ρόλο της Ρόουζ.

• Εξυπνοι ήρωες

Τόσο η Κυρία Λόβετ όσο και η Ρόουζ έχουν συνδεθεί με μεγάλες κυρίες του μουσικού θεάτρου, όπως η Αντζελα Λάνσμπουρι, ενώ η Στόντον, από τη μεριά της, έχει 15 χρόνια να παίξει σε μιούζικαλ. «Δεν ξέρω καν να διαβάζω παρτιτούρες», μας είπε στη διάρκεια μιας συνέντευξης στο καμαρίνι της στο θέατρο Adelphi, όπου συνεχίζονται οι παραστάσεις του «Σουίνι Τοντ». «Ομως, οι ήρωες αυτοί είναι σαν του Σαίξπηρ, τόσο έξυπνα και γοργά σχεδιασμένοι. Αλλωστε, δεν κοιτάζω στα δόντια ένα άλογο που μου χαρίζουν».

Η ηθοποιός τράβηξε για πρώτη φορά την προσοχή στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στο μιούζικαλ «Μάγκες και κούκλες», όταν αντικατέστησε την ηθοποιό που έπαιζε την Αδελαΐδα, ρόλο με πολύ «ψαχνό» για μια επίδοξη καρατερίστα. Ωστόσο, η Ιμέλντα Στόντον απέρριψε στη συνέχεια άλλους παρόμοιους ρόλους από φόβο μήπως αποκτήσει την ετικέτα της «ηθοποιού για μιούζικαλ».

Η Βέρα Ντρέικ, μια κεφάτη γυναίκα που εργάζεται ως καθαρίστρια και παράλληλα κάνει «λαθραίες» αμβλώσεις στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’50, ήταν από εκείνους τους ρόλους που αλλάζουν τη ροή μιας καριέρας. Μετά από δύο δεκαετίες δεύτερων, ως επί το πλείστον, ρόλων στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, η Στόντον βρέθηκε υποψήφια για Οσκαρ κι έπειτα είδε να της προσφέρονται «αστεράτες» δουλειές, όπως της καθηγήτριας Ντολόρες Αμπριτζ στο φιλμ «Ο Χάρι Πότερ και το τάγμα του Φοίνικα» (2007).

Αμέσως μετά το τέλος των παραστάσεων του «Σουίνι Τοντ», στις 22 Σεπτεμβρίου, η Στόντον θα παίξει μία από τις στοργικές νεραϊδονονές στη νέα ταινία της Αντζελίνα Τζολί «Male ficent», την ιστορία της «Ωραίας Κοιμωμένης» από διαφορετική σκοπιά, ενώ θα έχει και περισσότερο χρόνο για συντροφιά με τον σύζυγό της, Τζιμ Κάρτερ, ο οποίος παίζει στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Downtown Abbey».

Ο Μάικ Λι είπε ότι η επιλογή της Στόντον για τον ρόλο της Βέρας δεν είχε τόσο να κάνει με την εμφάνισή της και το κωμικό ταλέντο της («μια μεγαλόσωμη, σοβαρή ηθοποιός θα ταίριαζε στον ρόλο») όσο με άλλες αρετές, που τις είδε και πάλι στην ερμηνεία της στο «Σουίνι Τοντ».

• Προσγειωμένη

«Φέρνει έναν αυθεντικό λαϊκό λονδρέζικο χαρακτήρα στις ηρωίδες της, με την έννοια ότι δεν έχουν ίχνος συναισθηματισμού γι’ αυτό που είναι», είπε ο Μάικ Λι. «Η Ιμέλντα έχει την προσγείωση του ανθρώπου της εργατικής τάξης, εντελώς αυθεντική και ριζωμένη στον πραγματικό κόσμο, που την κουβαλάει από τα παιδικά της χρόνια».

Μοναχοπαίδι Ιρλανδών μεταναστών, η Ιμέλντα μεγάλωσε σ’ ένα μικρό διαμέρισμα πάνω από το κομμωτήριο της μητέρας της στο βόρειο Λονδίνο. Η μητέρα της έπαιζε βιολί και ακορντεόν στο σπίτι, αλλά δεν υπήρχαν πολλά λεφτά για συναυλίες και θέατρο, ενώ η παρακολούθηση μαθημάτων υποκριτικής ποτέ δεν της είχε περάσει από το μυαλό ώσπου ένας καθηγητής ρητορικής στο σχολείο -με τη στεντόρεια φωνή του- σχεδόν την διέταξε να το κάνει.

Η Ιμέλντα ερμήνευσε ένα μονόλογο της Οφηλίας στις εξετάσεις για τρεις σχολές θεάτρου, και την δέχτηκαν στην πιο διάσημη, τη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης. Η εμφάνισή της ωστόσο -το ύψος, το φαρδύ πρόσωπο, τα σοβαρά μάτια- και η σχετικά μπάσα φωνή της, δεν ήταν διαπιστευτήρια για μια τυπική ενζενί. «Πήγα σε έναν ατζέντη στα 23 μου, ο οποίος μου είπε: “Ξέρεις, δεν θα φτάσεις στα καλύτερά σου πριν κλείσεις τα σαράντα”. Τι απογοητευτικό πράγμα να πεις σε μια νέα κοπέλα! Να όμως που η “Βέρα Ντρέικ” ήρθε μετά τα σαράντα μου και ήταν ο ρόλος που με ανέβασε στη λίστα της Warner Bros για να παίξω στον “Χάρι Πότερ”».

• Φόβισε τον Σοντχάιμ

Η συμμετοχή της ηθοποιού σε μιούζικαλ δεν ήταν συχνή, ωστόσο ήταν πάντα συνδεδεμένη με τον Σοντχάιμ. Ερμήνευσε δύο τραγούδια του από το μιούζικαλ «Follies», το «Losing my Mind» και το «Broadway Baby», στην παράσταση «Side by Side by Sondheim», και κέρδισε ένα βραβείο Ολίβιε καλύτερης ηθοποιού για τον ρόλο της «γυναίκας του φούρναρη» στην πρώτη παρουσίαση στο Λονδίνο του μιούζικαλ «Into the Woods».

Ανάμεσα σ’ αυτούς που είδαν εκείνη την παράσταση ήταν ο ηθοποιός Μάικλ Μπολ, και τη θυμήθηκε χρόνια αργότερα όταν άρχισε να σκέφτεται να παίξει τον ρόλο του «Σουίνι Τοντ», του διαβολικού κουρέα της Φλιτ Στριτ που εκδικείται φριχτά τους εχθρούς του με τη βοήθεια της ερωτιάρας κυρίας Λόβετ. Στην εβδομαδιαία ραδιοφωνική εκπομπή του, φιλοξένησε πριν από καιρό την Ιμέλντα Στόντον και βρήκε την ευκαιρία στο διάλειμμα για διαφημίσεις να της προτείνει να πάρει μέρος στο έργο.

«Ποτέ δεν φοβάται να αγκαλιάσει τη σκοτεινή πλευρά των ηρωίδων, ενώ είναι αβίαστα κωμική παίζοντας την κακιά» είπε ο Μάικλ Μπολ. Ο Στίβεν Σοντχάιμ συμφώνησε, λέγοντας ότι, χάρη στην Ιμέλντα Στόντον, ήταν η πρώτη φορά που φοβήθηκε βλέποντας παράσταση του «Σουίνι Τοντ» από τότε που έγραψε το έργο.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 02/09/2012