Σκηνή από την παράσταση «Στην άκρη του βατήρα» της ομάδας χορού Αμάλγαμα, που παρουσιάστηκε στο «Μπαγκλαντές», στην οδό Χαλκοκονδύλη.
To 2007 μιλούσαμε για τη γενιά των 700 ευρώ. Για τα νέα παιδιά με τα τόσα εφόδια (πτυχία, μεταπτυχιακά, γλώσσες) που πάλευαν να τα καταφέρουν. Επειτα, για τη γενιά των 400 ευρώ, που πέρυσι έφτασαν τα 200 ευρώ, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Οι τέχνες, βέβαια, είχαν πάντα άλλους κανόνες και τιμές. Το 2010 μάς έκανε εντύπωση πώς κατάφερναν με ελάχιστα μέσα οι νέοι δημιουργοί τού θεάτρου να μας εκπλήσσουν. Και ήρθε τότε το πρώτο Low Βudget Festival να μας δείξει ότι με 500 ευρώ τα νέα παιδιά του χώρου έστηναν παραστάσεις, ανέβαζαν έργα με χαμηλό προϋπολογισμό και γινόταν μια συζήτηση γύρω από την προσπάθειά τους. Και τα κατάφεραν, όπως συνέβη και με τους επόμενους του Low Βudget Festival που συνέχισαν: Ενκε Φεζολλάρι, Γιολάντα Μαρκοπούλου, Μαριάνα Κάλμπαρη, Εκτορας Λυγίζος, Κώστας Γάκης, οι «Κανιγκούντα», Γιάννης Σκουρλέτης κ.ά.
Στο μεταξύ, πλήθαιναν οι παραστάσεις σε διαμερίσματα, αλλά κυρίως εκείνες με τη συνεισφορά κατά βούληση. Τότε, μας φαινόταν εξωπραγματικό. Ομως και εκεί τα κατάφεραν όσοι άντεξαν. Κάποιοι συνέχισαν ώς τον περασμένο χειμώνα την τάση τού «ό,τι προαιρείσθε», άλλοι πάλι εγκατέλειψαν στη μέση της διαδρομής. Οποιον δρόμο κι αν ακολουθούσαν, το σίγουρο είναι ότι τα έκαναν όλα οι ίδιοι. Κι έτσι, ένα μεγάλο μέρος του θεάτρου άρχισε να μοιάζει με χόμπι. Παραστάσεις ελάχιστου κόστους, καλές, μέτριες, υπερβολικές, άγουρες, οι οποίες, όμως, έκαναν το θέατρο να αντέξει.
Και τώρα ήρθαν έτσι τα πράγματα που ανατράπηκε κι αυτό το σκηνικό. Οσοι ετοιμάζουν παραστάσεις εντός και εκτός φεστιβάλ δεν γνωρίζουν αν αυτές θα παρουσιαστούν λόγω του κύματος των αναβολών, πώς θα καλύψουν τα έξοδά τους, αν θα πληρωθούν, αν πρέπει να κάνουν κάποιες περικοπές στα σκηνικά, κι ας τα σχεδίασαν αλλιώς, κι ας έκαναν οτιδήποτε για να εξοικονομήσουν έξοδα που μάλλον δεν θα τους καλύψουν.
Το μεγαλύτερο μέρος του θεάτρου αυτές τις ημέρες αγωνιά. Αν θα πραγματοποιηθούν οι παραστάσεις τους στο γενικό κλίμα της ανασφάλειας και του μειωμένου ενδιαφέροντος, αφού το κοινό έχει άλλου είδους ανησυχίες και προτεραιότητες. Επιχορηγούμενοι φορείς κάνουν συσκέψεις, προκειμένου να εκτιμήσουν την ιδιόμορφη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Ηδη κάποια διήμερα περιορίστηκαν σε μία βραδιά. Τώρα, περιμένοντας τις νέες εξελίξεις από την Ευρώπη, θέλουν να δουν ποιες παραγωγές θα πραγματοποιηθούν, αλλά και να εξετάσουν τι θα γίνει στα πεδία των ακυρώσεων και της χαμηλής προπώλησης. Εκεί τίθεται το ερώτημα αν πρέπει να δώσουν κανονικά τις παραστάσεις με ελάχιστους θεατές ή μήπως να τις ακυρώσουν εξοικονομώντας τα εκτός έδρας, στο πλαίσιο γενικότερης οικονομίας. Η σπατάλη δεν είναι λύση για τις κρατικές σκηνές. Το αίσθημα του μετέωρου έχει απλωθεί παντού.
Οι τέχνες, βέβαια, είχαν πάντα άλλους κανόνες και τιμές. Το 2010 μάς έκανε εντύπωση πώς κατάφερναν με ελάχιστα μέσα οι νέοι δημιουργοί τού θεάτρου να μας εκπλήσσουν. Και ήρθε τότε το πρώτο Low Βudget Festival να μας δείξει ότι με 500 ευρώ τα νέα παιδιά του χώρου έστηναν παραστάσεις, ανέβαζαν έργα με χαμηλό προϋπολογισμό και γινόταν μια συζήτηση γύρω από την προσπάθειά τους. Και τα κατάφεραν, όπως συνέβη και με τους επόμενους του Low Βudget Festival που συνέχισαν: Ενκε Φεζολλάρι, Γιολάντα Μαρκοπούλου, Μαριάνα Κάλμπαρη, Εκτορας Λυγίζος, Κώστας Γάκης, οι «Κανιγκούντα», Γιάννης Σκουρλέτης κ.ά.
Στο μεταξύ, πλήθαιναν οι παραστάσεις σε διαμερίσματα, αλλά κυρίως εκείνες με τη συνεισφορά κατά βούληση. Τότε, μας φαινόταν εξωπραγματικό. Ομως και εκεί τα κατάφεραν όσοι άντεξαν. Κάποιοι συνέχισαν ώς τον περασμένο χειμώνα την τάση τού «ό,τι προαιρείσθε», άλλοι πάλι εγκατέλειψαν στη μέση της διαδρομής. Οποιον δρόμο κι αν ακολουθούσαν, το σίγουρο είναι ότι τα έκαναν όλα οι ίδιοι. Κι έτσι, ένα μεγάλο μέρος του θεάτρου άρχισε να μοιάζει με χόμπι. Παραστάσεις ελάχιστου κόστους, καλές, μέτριες, υπερβολικές, άγουρες, οι οποίες, όμως, έκαναν το θέατρο να αντέξει.
Και τώρα ήρθαν έτσι τα πράγματα που ανατράπηκε κι αυτό το σκηνικό. Οσοι ετοιμάζουν παραστάσεις εντός και εκτός φεστιβάλ δεν γνωρίζουν αν αυτές θα παρουσιαστούν λόγω του κύματος των αναβολών, πώς θα καλύψουν τα έξοδά τους, αν θα πληρωθούν, αν πρέπει να κάνουν κάποιες περικοπές στα σκηνικά, κι ας τα σχεδίασαν αλλιώς, κι ας έκαναν οτιδήποτε για να εξοικονομήσουν έξοδα που μάλλον δεν θα τους καλύψουν.
Το μεγαλύτερο μέρος του θεάτρου αυτές τις ημέρες αγωνιά. Αν θα πραγματοποιηθούν οι παραστάσεις τους στο γενικό κλίμα της ανασφάλειας και του μειωμένου ενδιαφέροντος, αφού το κοινό έχει άλλου είδους ανησυχίες και προτεραιότητες. Επιχορηγούμενοι φορείς κάνουν συσκέψεις, προκειμένου να εκτιμήσουν την ιδιόμορφη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Ηδη κάποια διήμερα περιορίστηκαν σε μία βραδιά. Τώρα, περιμένοντας τις νέες εξελίξεις από την Ευρώπη, θέλουν να δουν ποιες παραγωγές θα πραγματοποιηθούν, αλλά και να εξετάσουν τι θα γίνει στα πεδία των ακυρώσεων και της χαμηλής προπώλησης. Εκεί τίθεται το ερώτημα αν πρέπει να δώσουν κανονικά τις παραστάσεις με ελάχιστους θεατές ή μήπως να τις ακυρώσουν εξοικονομώντας τα εκτός έδρας, στο πλαίσιο γενικότερης οικονομίας. Η σπατάλη δεν είναι λύση για τις κρατικές σκηνές. Το αίσθημα του μετέωρου έχει απλωθεί παντού.
No comments:
Post a Comment