Σε ποιον πολιτικό θα δίνατε ρόλο σε παράσταση;

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 19.09.2015
ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ

 

Μια σκηνή που συνάδει απολύτως με το πλαίσιο των εκλογών, από την περυσινή παράσταση «Δάφνες και Πικροδάφνες» από το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, που είδαμε στο θέατρο «Θησείον».

• Βίκτωρας Αρδίττης, σκηνοθέτης

Πρέπει, πιστεύω, να αποφύγουμε την υπεροπτική και ισοπεδωτική κοινοτοπία του «όλοι ίδιοι είναι». Πρέπει επίσης, μέρα που είναι, να αποφύγουμε την ονοματολογία, στο θέατρο εξάλλου και οι «κακοί» μπορεί να είναι συμπαθείς. Ούτε χρειάζεται να κρίνουμε τις θεατρικές επιδόσεις των πολιτικών σε πάνελ και σποτ, δεν θα μας πάρουν τη δουλειά και η πολιτική αύριο θα κριθεί αλλού. Μπορούμε, ωστόσο, με εργαλείο το ρεπερτόριο να σκεφτούμε χρήσιμα πράγματα για την ανθρωπολογία του πολιτικού προσωπικού που μας έχει λάχει. Αντιστρέφω λοιπόν την ερώτηση: «Ποιος ρόλος θα ταίριαζε στους πολιτικούς μας;».
Δεν είναι σίγουρα (δυστυχώς) θίασος τραγωδίας, δεν έχει την υψηλή αίσθηση αποστολής και σύγκρουσης με τη μοίρα που απαιτεί η ελληνική τραγωδία ή ο Σαίξπηρ. Είναι μάλλον ένας θίασος μολιερικών ρόλων, βαθιά ριζωμένων στις ανθρώπινες αδυναμίες, μπλεγμένος σε γρανάζια (τακτικιστικών) περιπετειών μέχρι να οδηγηθεί σε αμετάκλητες και «αναγκαστικές» λύσεις. Οχι ο Φιλάργυρος, ούτε ο Κατά Φαντασίαν Θύμα (Ασθενής), ούτε ο Μισάνθρωπος/Μισαλλόδοξος, ούτε το Σχολείο Αθώων Υπουργών (Κοριτσιών), ούτε οι Σοφολογιότατοι/τες. Μάλλον ο Ταρτούφος, που έρχεται για να καταστρέψει ένα σπίτι. Προσοχή! Αυτό το σύμβολο της υποκρισίας, δεν είναι υποκριτής, είναι ένας απόλυτα ειλικρινής μισαλλόδοξος, φανατικός, που μιλάει κατευθείαν με τον Θεό (τον λαό;) και παίρνει μόνο ό,τι του προσφέρεται.

• Πρόδρομος Τσινικόρης, σκηνοθέτης

Αν μπορούσα θα συνεργαζόμουν με τον Βασίλη Λεβέντη. Δεν θα του πρότεινα όμως να ερμηνεύσει κάποιο ρόλο, αλλά θα επιχειρούσα μια παράσταση με τους όρους του θεάτρου - ντοκιμαντέρ, όπου θα ερμήνευε επί σκηνής τον εαυτό του σχολιάζοντας διάφορες φάσεις της ζωής του.

Η βιογραφία του φαντάζει ιδανική, γιατί συνδυάζει σημαντικά ιστορικά γεγονότα της χώρας με τις απαραίτητες, για έναν θεατρικό χαρακτήρα μεταπτώσεις, κορυφώσεις και κυρίως ακυρώσεις. Φοιτητής Πολυτεχνείου και αντιδικτατορικός αγώνας, συντάκτης των άρθρων 21 και 24 του Συντάγματος το 1975, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και ρήξη με το κόμμα το 1981, ίδρυση της «Ενωσης Κεντρώων», εκπομπή στο Κανάλι 67, δολοφονική απόπειρα εναντίον του στα Μάλγαρα, πολιτικές προβλέψεις από το τηλεοπτικό twilight zone και κυρίως μια σχεδόν «δονκιχωτική» υπομονή και επιμονή για μια τελική δικαίωση με είσοδο στη Βουλή. Το υλικό του δίνει την ευκαιρία για μια ενδιαφέρουσα και διαφορετική αφήγηση της μεταπολιτευτικής Ελλάδος.

• Θοδωρής Γκόνης, σκηνοθέτης και συγγραφέας

Η πολιτική όπως και το θέατρο είναι σπουδαία υπόθεση, δεν θα έπρεπε ν’ ανοίγουν  την πόρτα τους στον κάθε περαστικό, γιατί ο χώρος ο δικός τους είναι χώρος κατ’ εξοχήν τραγικός.
Αλλά ας έρθουμε στην ερώτηση και αφού πρέπει να την απαντήσουμε, ας την απαντήσουμε ― παραφράζοντας κάπως και τον ήρωα του Τσέχωφ στις βλαβερές συνέπειες του καπνού.
Θα είχε ενδιαφέρον νομίζω, να δίναμε ρόλο, όχι σε έναν, αλλά σε όλους τους πολιτικούς –έτσι σαν ένα παιχνίδι σοβαρό όπως είναι το θέατρο– να ανεβάσουμε με όλη τη βουλή δύο έργα, τον «Γενικό Γραμματέα» του Καπετανάκη και το «Δάφνες και Πικροδάφνες» των Κεχαΐδη - Χαβιαρά. Είναι δύο έργα που μιλούν για την πολιτική και κοινωνική διαφθορά της πατρίδας μας, το ένα γραμμένο το 1897 και το άλλο το 1979. Το καθένα με τον τρόπο του.
Διαδοχικά όλοι οι βουλευτές, σαν σε σκυταλοδρομία, να ερμηνεύσουν όλους τους ρόλους, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό και σε ζωντανή σύνδεση με το κανάλι της Βουλής. Eτσι θα λειτουργήσουν τα έργα ομοιοπαθητικά και ιαματικά για όλους μας.
Και στο τέλος, μαζί με τον Δημήτρη Κεχαΐδη, μαζί με τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες να φωνάξουμε με μια φωνή: «Αθάνατε Καραμήτσο!!! Είσαι δύναμις!!! Είσαι δύναμις!!!»