Τολμά και θεατρικά ο Τζέικ Γκίλενχαλ

• Ο νεαρός Αμερικανός σταρ δοκιμάζεται σε μια παράσταση «εκτός Μπροντγουέι»

The New York Times

Ο Τζέικ Γκίλενχαλ έκανε μια συμφωνία με τον εαυτό του πριν από 10 χρόνια: Για κάθε τρεις ταινίες που θα γύριζε, θα έπαιζε σε ένα θεατρικό έργο. Ηταν μια συμφωνία που δεν την τήρησε. O Αμερικανός ηθοποιός ήταν τότε 21 ετών, ενθουσιασμένος από το θεατρικό ντεμπούτο του στο Λονδίνο όπου ερμήνευσε ένα ευαίσθητο ρεμάλι στο έργο του Κένεθ Λόνεργκαν «This Is Our Youth», το είδος του περιθωριακού ήρωα που τον έκανε τόσο συμπαθή στο κύκλωμα του ανεξάρτητου κινηματογράφου σε ταινίες όπως οι «Ντόνι Ντάρκο» και «Lonely and Amazing». Ομως το διάλειμμα για συμμετοχή σε θεατρικές παραστάσεις δεν είναι μέρος του «φαστ τρακ» του Χόλιγουντ για τους νέους ηθοποιούς. Ετσι ο Γκίλενχαλ δοκιμάστηκε για πιθανή συμμετοχή στις κινηματογραφικές σειρές Spider Man και Batman και για άλλους ρόλους που ίσως τον καθιέρωναν ως «ήρωα δράσης».

Τι συνέβη; Συνέβη η ταινία καταστροφής «Μετά την επόμενη μέρα» που καταρρακώθηκε από την κριτική, και το σχετικά ασήμαντο «Prince of Persia: The Sands of Time». Υπήρξαν και επιτυχημένα φιλμ, όπως το «Μυστικό του Μπρόουκμπακ Μάουντεν» και το «Zodiac». Αλλά ο Γκίλενχαλ δεν ένιωθε άνετα.

«Δεν άκουσα πραγματικά τον εαυτό μου για το είδος των πραγμάτων που ήθελα να κάνω», είπε σε μια συνέντευξη μιλώντας για την προηγούμενη δεκαετία. «Επρεπε να προσδιορίσω τι είδους ηθοποιός ήθελα να γίνω και να νιώθω σίγουρος γι’ αυτό».

• Νέος προσανατολισμός

Τώρα έχει φτάσει σε κάποια συμπεράσματα και αυτό έγινε φανερό τον περασμένο μήνα, όταν άρχισε τις πρόβες για την πρώτη του εμφάνιση στο νεοϋορκέζικο θέατρο, στο έργο «If There Is I Haven’t Found It Yet» («Αν υπάρχει δεν το έχω βρει ακόμα»), μια σκληρή κωμωδία με θέμα μια υπέρβαρη έφηβο και την προβληματική οικογένειά της. Ο Γκίλενχαλ ερμηνεύει τον «θείο Τέρι», έναν γοητευτικό αλητόβιο νεαρό, ο οποίος ύστερα από μια ερωτική απογοήτευση αναζητά καταφύγιο στο σπίτι των συγγενών του.

Ο Γκίλενχαλ επιδίωξε επιθετικά να παίξει σ’ αυτό το νέο έργο, κάτι ασυνήθιστο για έναν κινηματογραφικό αστέρα, δεδομένου ότι οι θεατρικοί παραγωγοί αναζητούν απελπισμένα τη συμμετοχή κάποιου σταρ στις παραγωγές τους. Οχι όμως και τόσο παράξενο για έναν ηθοποιό αποφασισμένο να δώσει νέο προσανατολισμό στην καριέρα του.

Το κείμενο του «If There Is» έπεσε στα χέρια του πριν από δύο χρόνια, και του άρεσε πολύ. Ταξίδεψε στο Λονδίνο για να συναντήσει τον συγγραφέα, τον Νικ Πέιν, και ασχολήθηκε με την προοπτική να ανέβει το έργο στις ΗΠΑ.

Τον περασμένο χειμώνα, ο Τοντ Χάιμς, ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Roundabout Theater Company, είδε στο Λονδίνο το έργο του Πέιν «Constellations» το οποίο κέρδισε θερμούς επαίνους από την κριτική. Πρότεινε να το ανεβάσει στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν ήταν διαθέσιμο, έτσι διάβασε το «If There Is» και άκουσε ότι ενδιαφερόταν γι’ αυτό ο Γκίλενχαλ. Εκαναν μαζί μια ανάγνωση τον Μάρτιο και ο ηθοποιός δέχτηκε με ενθουσιασμό να το ανεβάσουν εκτός Μπροντγουέι, εκεί όπου οι διασημότητες σπανίως εμφανίζονται.

• Ούτε για βραβείο Τόνι

Το Μπροντγουέι είναι κατά κάποιο τρόπο η επικράτεια των κινηματογραφικών αστέρων, με τις υψηλές αμοιβές που απολαμβάνουν εκεί και τη δυνατότητα να αποσπάσουν βραβείο Τόνι (οι παραγωγές όπως αυτή του «If There Is» δεν μπαίνουν στις υποψηφιότητες για Τόνι). Συνήθως, οι νεαροί κινηματογραφικοί σταρ πηγαίνουν στο Μπροντγουέι και επιλέγουν φημισμένα έργα· ο Αντριου Γκάρφιλντ έπαιξε στον «Θάνατο του εμποράκου» την περασμένη σεζόν, ενώ η Σκάρλετ Γιόχανσον βραβεύτηκε με Τόνι για το «Θέα από τη γέφυρα» και η Κέιτι Χολμς έπαιξε ένα δεύτερο ρόλο στο «Ηταν όλοι τους παιδιά μου» - έργα, και τα τρία, του Αρθουρ Μίλερ.

Ο Νικ Πέιν είπε ότι συνδέθηκε με τον Τζέικ Γκίλενχαλ όταν δούλεψαν μαζί πάνω στους διαλόγους του Τέρι στο έργο. Ενώ οι άλλοι τρεις πρωταγωνιστές, η Αννα και οι γονείς της, μιλούν με καλοσχηματισμένες φράσεις και ενίοτε «βγάζουν λόγο», ο Τέρι μιλάει ως επί το πλείστον κοφτά, αποσπασματικά, κάνοντας συχνά παύσεις καθώς αγωνίζεται να εκφράσει βαθιά ριζωμένο θυμό και μίσος για τον εαυτό του. «Ο Τζέικ έπιασε πραγματικά τους ρυθμούς των διαλόγων, το βάρος της σιωπής και τις απότομες μεταβάσεις από την τρυφερότητα στην οργή», είπε.

Ο Τέρι δεν είναι ένας «λαμπερός» ήρωας, παρότι έχει τη γοητεία του «κακού παιδιού» όπως ένα άλλο ρεμάλι που ονομαζόταν «θείος Τέρι»: ο Μαρκ Ράφαλο στην ταινία του Κένεθ Λόνεργκαν «You Can Count οn Me». Αλλά ο Τέρι του Τζέικ Γκίλενχαλ είναι ένα πολύ πιο τραχύ είδος. Η τραχύτητα αυτή φαίνεται σε πολλές κρίσιμες σκηνές με την ανιψιά του, την Αννα, η οποία παρενοχλείται αφόρητα στο σχολείο εξαιτίας του πάχους της, αλλά τελικά η «δύσκολη» σχέση με τον νεαρό θείο της την βοηθάει να σταθεί στα πόδια της.

• «Με προβλημάτισε...»

Η ηθοποιός που παίζει την Αννα, η Ανι Φάνκε, είπε ότι η μεγάλη ένταση στις πρόβες απαλύνθηκε από την καλοσύνη που της έδειξε ο Τζέικ Γκίλενχαλ. Είπε ότι δούλευαν πάνω σε μια σκηνή όπου ο Τέρι μιλάει επιθετικά στην Αννα για το βάρος της και το σκυθρωπό ύφος της. Σε μια ερμηνευτική άσκηση με πρωτοβουλία του σκηνοθέτη Μάικλ Λόνγχερστ, ο Γκίλενχαλ άγγιζε ή σκουντούσε την Ανι κάθε φορά που της έλεγε κάτι, για να αποκτήσουν σωματική ένταση οι ψυχολογικές συνέπειες του πειράγματος. Η νεαρή ηθοποιός τελικά ξέσπασε σε δάκρυα.«Εφτασα σε οριακό σημείο γιατί δεν είχα συνειδητοποιήσει προηγουμένως τι σημαίνει να σε κοροϊδεύουν και να σου επιτίθενται και πώς έπρεπε να αισθανόταν η Αννα», είπε. «Κατέρρευσα, αλλά ο Τζέικ με άρπαξε και μ’ αγκάλιασε, και τελειώσαμε τη σκηνή. Με πρόσεξε και με βοήθησε πάρα πολύ». Η σκληρή πλευρά του Τέρι ήταν αυτό που τράβηξε περισσότερο απ’ όλα τον ηθοποιό. «Με προβλημάτισε πολύ και αυτό ήταν καλό σημάδι. Θέλω να γυρίζω σπίτι το βράδυ και να νιώθω πως τα έχω δώσει όλα. Και αυτόν τον καιρό δεν επιθυμώ να ασχοληθώ παρά μόνο με πράγματα που με κάνουν να νιώθω έτσι».

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 16/9/2012