Δεν είναι εύκολο να κάνεις κάποιον να γελάσει. Να συγκινηθεί. Να δακρύσει. Να δραπετεύσει για ένα δίωρο από τα προβλήματά του. Φαντάσου να καλείσαι να το κάνεις για ένα κοινό 1.600 ατόμων ή 12.000. Να καταφέρνεις να κερδίζεις το ηχηρό χειροκρότημα. Αυτή είναι η καθημερινότητα του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου. Ενός χαρισματικού ευφυούς ηθοποιού που είχε βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό του.«Αν δεν τα καταφέρω μέχρι τα 30, θα τα παρατήσω». 29 χρονών και κάτι έγιναν τα «Εγκλήματα» που του άλλαξαν τη ζωή
Οικεία, αναγνωρίσιμη από την πρώτη λέξη, ζωντανή και ζωηρή φωνή. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος έχει περάσει τόσες ώρες στο σαλόνι του σπιτιού κάθε ελληνικής οικογένειας μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές «Εγκλήματα», «Είσαι το ταίρι μου», «Με λένε Βαγγέλη», «Δέκα μικροί Μήτσοι», που είναι ένας «δικός σου» άνθρωπος. Κι όμως. Γνωρίζεις μονάχα όσα εκείνος θέλησε να μοιραστεί για την προσωπική του ζωή. Είναι αναμφισβήτητα εργασιομανής.Τον ρωτάς πώς νιώθει που παίζει σε ένα θέατρο 1.600 θέσεων. Φοβάται; «Αν πας με φόβο, θα χάσεις. Η αγωνία κάθε ηθοποιού είναι η έκθεση. Να περάσει αυτό που θέλει κάτω στους θεατές». Ο σκηνοθέτης της παράστασης «Συρανό ντε Μπερζεράκ» είναι ο Γιάννης Κακλέας. Είναι και ο άνθρωπος που σκηνοθετεί τις περισσότερες παραστάσεις του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου τα τελευταία χρόνια. «Γνωριστήκαμε το 2001. Στο σπίτι του. Με κάλεσε να με δει για έναν ρόλο στην παράσταση “Μαγειρεύοντας με τον Ελβις”. Ναι, είμαστε και φίλοι. Μεγάλα κομμάτια της ζωής μας τα περάσαμε μαζί. Συναντιόμαστε και εκτός θεάτρου. Είναι μια σχέση 15 χρόνων πλέον. Το 2010 στη “Λυσιστράτη”, στην Επίδαυρο, είδαμε ότι περνάμε καλά. Συνεργαζόμαστε καλά, έχουμε κοινό όραμα για το θέατρο. Απλά».
Με την αληθινή αγαπημένη του και πλέον σύζυγό του Λίνα Πρίντζου
Οταν παίζει στην Επίδαυρο, δεν νιώθει δέος, φόβο; «Αν εξαιρέσεις την πρώτη φορά που έπαιξα, το 2003, ήταν με τους “Βατράχους” του Αριστοφάνη. Είχα τρομερή αγωνία. Τρακ. Αλλά έκτοτε η Επίδαυρος μου φαίνεται το πιο φιλικό θέατρο απέναντι στον ηθοποιό. Είναι. Οι σύγχρονοι δεν φτιάχνουν τέτοια θέατρα. Ο ηθοποιός στην Επίδαυρο νιώθει ότι τον περιμένει το θέατρο, λες και επιστρέφει σπίτι του. Οι θεατές είναι φίλοι, καλεσμένοι σε ένα γλέντι, μια γιορτή. Εχουν έρθει για να περάσουν καλά. Δεν είναι επικριτικοί».
«Θέλω να μεταμορφώνομαι»
Δεν έχει τρακ επειδή ξέρει ότι είναι χαρισματικός; «Ποτέ δεν ξέρεις τι πραγματικά μπορείς να κάνεις. Στο ξεκίνημά μου δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου την επιθυμία να γνωρίζω αν πραγματικά αξίζω. Αν αξίζω γι’ αυτό που κυνηγάω. Αν μπορώ να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Να ξέρω, σε απλά ελληνικά, αν είμαι καλός. Εκλεβα αυτή την αίσθηση από τους θεατές. Για να συνεχίσω την πορεία μου. Δεν θα ήθελα να κάνω μια δουλειά για να είμαι μέτριος». Ποιο είναι τώρα το ζητούμενό του; «Να μεταμορφώνομαι. Να ξεχνιέται ο θεατής. Να ξεχνάει ποιος είμαι στην πραγματικότητα. Είναι ζητούμενο ζωής. Δεν κλέβω καν τον εαυτό μου. Ξεκινάω πάντα από το μηδέν. Είμαι τόσο ήρεμος στην προσωπική μου ζωή και είναι πραγματικά απόλαυση να παίζω έναν νευρικό ή έναν τρελό. Ξεσπαθώνω πάνω στη σκηνή. Γίνομαι πολλοί άνθρωποι». Αν σε κάθε ρόλο του βάζει ένα κομμάτι του εαυτού του, στον «Συρανό» τι βλέπουμε; «Με αγγίζει ο Συρανό. Αυτός ο κρυμμένος ρομαντισμός του έργου. Οι περισσότεροι άνδρες το θάβουν. Δεν το επιτρέπει η εποχή. Φοβόμαστε μη μας πουν οι γυναίκες “άντε, μωρέ μαλάκα”. Αυτό το έργο είναι το όχημά μου να εξωτερικεύσω τον ρομαντισμό μου. Είναι ένας ολοκληρωμένος ρόλος που δεν θα ήθελα να αφήσω ποτέ. Είναι γοητευτικό όταν έρχονται άντρες στα καμαρίνια δακρυσμένοι. Και παιδιά που με αγκαλιάζουν. Δεν μου επιτρέπεται να πω ότι τελειώνει αυτή η παράσταση πριν το πει ο κόσμος. Το όνειρό μου είναι να δουν το έργο όλοι οι Ελληνες. Ξυπνά τα πιο όμορφα συναισθήματά μας».
Με την Τάνια Τρύπη, στον ρόλο της θεατρικής αγαπημένης του Ρωξάνης
Είναι μια επιτυχημένη παράσταση και εμπορικά και καλλιτεχνικά. Βραβευμένη από το κοινό. Μπορεί να θυμηθεί μια παράστασή του που δεν πήγε καλά; «Χτυπάω ξύλο αλλά εισπρακτική αποτυχία τα τελευταία 15 χρόνια δεν μπορώ να θυμηθώ. Κάνω 23 χρόνια αυτή τη δουλειά. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Ναι, όταν ήμουν άσημος ηθοποιός, έπαιζα σε παραστάσεις που δεν τα πήγαν καλά. Φυσικά βοηθά η τηλεόραση και η αναγνωρισιμότητα που δίνει στους ηθοποιούς για να έρθουν οι θεατές στο θέατρο. Πριν από την τηλεόραση το αντίστοιχο συνέβαινε με τον ελληνικό κινηματογράφο. Είναι όμως παγίδα να λειτουργείς ως “κράχτης”. Μια ευκαιρία που στην τελική δεν σημαίνει και τίποτα. Ενας αναγνωρίσιμος ηθοποιός όσο πιο γρήγορα γεμίσει ένα θέατρο τόσο πιο γρήγορα θα ταξιδέψει η φήμη του. Το όνομά του δίπλα στα επίθετα “καλός” ή “κακός”. Μια επιτυχία δεν σημαίνει τίποτα. Οι επιλογές που θα κάνεις στην πορεία θα δημιουργήσουν την απαιτούμενη εμπιστοσύνη στο κοινό. Αφορμή πάντως για να κάνω τηλεόραση στάθηκε το θέατρο. Ο Λευτέρης Παπαπέτρου, ο σεναριογράφος της τηλεοπτικής σειράς “Εγκλήματα” με είδε στην παράσταση “Μόλις χώρισα” και μου έδωσε ένα μικρό guest δύο επεισοδίων. Η μοίρα το έφερε και μπήκα κι εγώ στο κανονικό καστ. Ναι, δέχτηκα πολλές προτάσεις στη συνέχεια. Δεν με ένοιαζε ποτέ να παρουσιάσω ένα τηλεπαιχνίδι».
«Δεν έχω λόγο να ίπταμαι»
Πώς απέφυγε τους ντιβισμούς; «Η απάντηση μου είναι άγνωστη. Ο τρόπος που ζούσαν οι γονείς μου, ο τρόπος που λειτουργούσαμε ως οικογένεια, έγινε διδασκαλία για εμένα και τα αδέλφια μου. Με καλοσύνη, με αγνό τρόπο έβλεπαν οι γονείς μου τη ζωή. Αυτό μας έμαθαν. Με κρατάει γερά στη γη αυτό. Δεν έχω λόγο να ίπταμαι. Δεν θεωρώ ότι κάνω μια δουλειά. Αν ήμουν πλούσιος, θα την έκανα αφιλοκερδώς. Είναι όμορφο να αισθάνεσαι ότι αυτό που κάνεις αγγίζει τον κόσμο. Δεν μας κάνει όμως η δουλειά μας σημαντικούς ανθρώπους. Δεν εξαρτάται η σημαντικότητά μας από το επάγγελμά μας. Δεν είναι δυνατόν να αναζητάς συνέχεια το χειροκρότημα. Δεν μπορεί να γίνει αυτό τρόπος ζωής. Εχω τη χαρά να λαμβάνω πολλά “ευχαριστώ” και “μπράβο”, που κάποιος άλλος στη δουλειά του ίσως δεν τα ακούει. Δεν σημαίνει ότι η δουλειά μου είναι μόνο το φαντεζί που βλέπετε στα περιοδικά. Είναι σκληρή, πρέπει να δίνεις ψυχή και σώμα. Ο ηθοποιός ρισκάρει τη ζωή του. Για να πληρώσει το ενοίκιό του πρέπει να περάσει καιρός, να κάνει άλλες δουλειές, να δουλέψει χωρίς να πληρώνεται. Φυσικά το έκανα στο ξεκίνημά μου. Οποιον ηθοποιό να ρωτήσετε, θα σας επαληθεύσει ότι το 95% των συμμαθητών του τώρα κάνει άλλο επάγγελμα. Είχα πει ότι αν δεν τα καταφέρω μέχρι τα 30 θα τα παρατήσω. Στα 29 ήρθε η πρόταση για τη σειρά “Εγκλήματα”».Ζητά να αναφερθούν τα ονόματα των Μανόλη Παντελιδάκη, Εύας Νάθενα, Ελευθερίας Ντεκώ και της Ευανθίας Ρεμπούτσικα. «Τους βράβευσε το κοινό για τα σκηνικά, τα κοστούμια, τους φωτισμούς και τη μουσική», λέει παραλείποντας να αναφέρει το δικό του βραβείο ερμηνείας.
«Η μόνη μου αγωνία με τα βραβεία είναι πού να τα βάλω όταν γυρίζω σπίτι. Η δουλειά μας δεν είναι να κοιτάμε πίσω, αλλά να κυνηγούμε το καλύτερο την επομένη. Να ξεχνάμε καλές και κακές κριτικές».
Γιατί δεν μοιράζεται την προσωπική του ζωή με το κοινό; «Δεν νομίζω ότι έχω και πολύ ενδιαφέρον. Δεν πουλάω. Και είναι πολύ όμορφο που δεν ασχολείστε με την προσωπική μου ζωή, αλλά με τις δουλειές μου. Παντρεύτηκα. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το κρύψει. Δεν θέλω να ασχολείται ο κόσμος με χαζά πράγματα».
Τι έχει να πει για το περίφημο «Πρώτη φορά Αριστερά»; «Δεν έχει σημασία ούτε Αριστερά, ούτε Δεξιά. Αρκεί να κάνουν τον κόσμο να χαμογελάσει. Δεν είναι και μεγάλη δα η ζωή, ας τη ζήσουμε με χαμόγελο παρά με δάκρυα».
No comments:
Post a Comment