Ο ηθοποιός, λίγο πριν αρχίσει την αναζήτηση, μιλά στον «ΑτΚ» για τη δύναμη της ειλικρίνειας, της ευαισθησίας, του χιούμορ και του πάθους στις σχέσεις, αλλά και για τα όσα οξύμωρα συμβαίνουν στην ελληνική και διεθνή σκηνή. Εξηγεί γιατί πάντα ήμασταν φιλοξενούμενοι στη χώρα μας, μιλά για την αντιπαλότητα κράτους-πολιτών και σημειώνει ότι δεν έχει σημασία αν θα επιστρέψουμε στη δραχμή ή αν θα σωθούν οι καταθέσεις, αφού χάσαμε τη δύναμη να ονειρευόμαστε.
Ποια είναι η δική σας απάντηση στον τίτλο του έργου;
Τι να σας πω... Δεν το αποκλείεις, αλλά ευτυχώς υπάρχει και μια Μέρκελ που ισορροπεί την κατάσταση και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι δεν είναι μόνον ανδρική υπόθεση. Ο ήρωάς μου, πάντως, αναζητά απάντηση στο ερώτημα «τι θέλουν οι γυναίκες;». Ολα ξεκινούν από μια ασήμαντη αφορμή, όταν η κοπέλα του τον αφήνει, ξεκαθαρίζοντας ότι έχει διορία δυο εβδομάδες να ψάξει την απάντηση. Ο ίδιος είναι ερωτευμένος και άρα έχει το κίνητρο για να κάνει τα πάντα ώστε να βρει τη λύση. Στην πορεία φέρνει στη μνήμη του πέντε διαφορετικούς χαρακτήρες, πέντε φαλλοκρατικά πρότυπα, που τον έχουν σημαδέψει και με τη βοήθεια του κοινού μέσα από μια διαδραστική παράσταση φτάνει σε κάποια συμπεράσματα. Οι πέντε είναι άτομα που γνώρισε στις καλοκαιρινές διακοπές που έκανε στο νησί της γιαγιάς του. Εχουμε, λοιπόν, ένα στρατηγό απόστρατο, που πρεσβεύει ότι οι γυναίκες θέλουν ειλικρίνεια, αλλά όχι υπερβολική, ένα Γάλλο αιώνιο φοιτητή, που εκτιμά ότι, αν μιλάς στις γυναίκες με «γαλλική προφορά», δηλαδή γλυκά και με τρόπο, τρώνε τα πάντα. Ο Τζίμης, ο «Σουμάχερ», είναι ένας τυπικός «Ελληνας εραστής», που πιστεύει ότι η λέξη κλειδί είναι το πάθος, ο εργένης «πρύτανης» 123 ετών ψηφίζει το χιούμορ ως το τέλειο δόλωμα και ο Σήφης, ο αγκαλίτσας, αν και Κρητικός, πιστεύει ότι το παν είναι η ευαισθησία που κρύβει ένα «σ' αγαπώ».

Τι θέλουν τελικά οι γυναίκες; Μήπως όλους τους χαρακτήρες που υποδύεστε στη συσκευασία του ενός;
Από τις αντιδράσεις του κοινού και από συζητήσεις καταλαβαίνω ότι κάποιος από τους πέντε χαρακτήρες τις έχει κατά καιρούς γοητεύσει. Πάντως, με μεγάλη διαφορά φαίνεται ότι ο Γάλλος είναι πιο αγαπητός στις γυναίκες. Είναι ο λιγότερο τυπικός Ελληνας και αυτός που ουσιαστικά υποστηρίζει ότι η γυναίκα θέλει το «παραμύθι» της ή τον... τρόπο της, κάποιον που να μιλάει όμορφα και με συμβολισμούς. Στο φινάλε της παράστασης, οπότε είναι και η διορία του αινίγματος, πάντως, το κοινό θα καθορίσει και την έκβαση της παράστασης και το αν ο ήρωας θα πάει να βρει την κοπέλα του.
«Αθερίνες και καρχαρίες»
Παραφράζοντας τον τίτλο, «Πολιτική νοημοσύνη, οξύμωρο;»... Τι θα απαντούσατε;
Α, αυτό είναι σαφώς πιο εύκολο. Εδώ βγαίνει αυτομάτως το ερωτηματικό. Χρόνια τώρα κυβερνιόμαστε από διαχειριστές ξένων συμφερόντων. Εξοργίζομαι κάθε μέρα και περισσότερο, αφού νιώθω ότι φροντίζουν να κάνουν πάντα κάτι για να μας αποδεικνύουν πόσο ηλίθιοι είμαστε που συνεχίζουμε να τους ψηφίζουμε. Και λίγο πολύ μας αξίζει ό,τι ζούμε. Δεν ήμασταν ποτέ συνειδητοί πολίτες. Ημασταν πάντα ξένοι, φιλοξενούμενοι και δεν αγαπήσαμε τον τόπο σαν το σπίτι μας. Πέρα από το φράχτη μας, ήταν πάντα ξένη ιδιοκτησία. Με το πρώτο ρουσφετάκι ψηφίζαμε τον κάθε άχρηστο για να βολέψουμε τον εαυτό μας ή το συγγενή μας. Και, χωρίς να λέω ότι φταίνε όλοι, κατανοώ ότι η ασυνέπεια απέναντι στους νόμους είναι και ένα κατάλοιπο της τουρκοκρατίας. Αλλά και ένα χαρακτηριστικό της φυλής μας, αφού δε θα βάλουμε το νόμο πάνω από το καλό του φίλου μας. Επειτα, όλοι μας μεγαλώσαμε με μια σχέση αντιπαλότητας με το κράτος. Δεν υπήρχε η συνθήκη του «εμείς θα το σεβαστούμε και αυτό θα σεβαστεί εμάς». Υπήρχε, πάντα, ένας παραλογισμός, ότι, αφού δεν υπάρχει ραντάρ, ας τρέξω πάνω από 80 χλμ. στην εθνική. Πάντα προσπαθούσαμε να κοροϊδέψουμε το κράτος και αυτό εμάς. Δεν έγινε ποτέ καμία προσπάθεια εξυγίανσης της σχέσης αυτής. Πάντα, όμως, ο πολύς κόσμος «την πληρώνει» και μια μειοψηφία είναι αυτή που καταφέρνει πάντα και ξεγλιστρά. Οσο για τα διάφορα σκάνδαλα με το ΙΚΑ, τα επιδόματα, τους ανάπηρους που αποκαλύπτονται, απλώς θυσιάζονται κάποιοι. Μόνο που πρόκειται για τις «αθερίνες». Οι «καρχαρίες» κυκλοφορούν ελεύθεροι. Παράλληλα, καλλιεργούν και το κλίμα ότι ο λαός έκανε τις κομπίνες, οι υπάλληλοι, αυτοί που ζουν ανάμεσά σας. Και δυστυχώς, παρόλο που οι καιροί ευνοούν μεγάλες αλλαγές, δε θα τις έχουμε. Θα περίμενα έστω και προεκλογικά ένα μεγάλο ρεύμα ενάντια σ' όλο αυτό. Αλλά δε βλέπω ούτε διάθεση συνεργασίας στα μικρά κόμματα, κάτι που να ανατρέψει το σκηνικό.
Το θέατρο πώς λειτουργεί μέσα σ' όλα αυτά;
Το θέατρο είναι μια σανίδα για εμάς, σε αντίθεση με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όπου για παράδειγμα τα γυρίσματα της σειράς στην οποία έπαιζα σταμάτησαν το Δεκέμβρη και εγώ ακόμα δεν έχω πληρωθεί. Εκεί αρκεί το μεράκι και η διάθεση των ανθρώπων, αν και πολλές παραστάσεις έχουν ρίξει το κόστος παραγωγής και το εισιτήριο. Βλέπουμε ότι, τις μέρες που είναι μειωμένο το εισιτήριο, γεμίζει. Θα ήταν ντροπή όμως να φτάσουν τα εισιτήρια στα 5 ευρώ, όσο κοστίζει ένα σουβλάκι, γιατί τότε απαξιώνεις και εσύ τη δική σου δουλειά. Σίγουρα έχει περάσει η χρυσή εποχή. Τότε που πιστεύαμε ότι ως ευρωπαϊκή χώρα κάνουμε ένα μεγάλο άνοιγμα και ότι θα μπορούμε να εξάγουμε πολιτισμό. Ζήσαμε όλη την πλάνη και τώρα τα πράγματα είναι περιορισμένα. Αυτό που με πληγώνει, όμως, δεν είναι αν θα πάμε στη δραχμή και τι θα γίνει με τις καταθέσεις, αλλά ότι έχασα κάτι πολυτιμότερο για μένα: το δικαίωμα να ονειρεύομαι για τα παιδιά μου και το αύριο.
Η διασκευή και η σκηνοθεσία είναι της Αναστασίας Παπαστάθη. Παραστάσεις θα δίνονται Παρασκευή- Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 20.15 και οι τιμές των εισιτηρίων είναι 20 και 15 ευρώ (φοιτητικό-μαθητικό).