- ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΜΕ ΤΟ «Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΜΕΣΑ»
- Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011
- Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ
Ο Γιάννης Φέρτης επιστρέφει στη θεατρική κοιτίδα του, το Θέατρο Τέχνης, με το δραματουργό που ξεκίνησε την καριέρα του. Τον Ιάκωβο Καμπανέλλη. Νεαρός απόφοιτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης πρωταγωνίστησε στο Υπόγειο, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν στην «Ηλικία της Νύχτας».
Στο «Ο δρόμος περνάει από μέσα», παίζουν επίσης οι Μελίνα Ασλάνογλου, Αλίκη Αλεξανδράκη, Γιάννης Δρακόπουλος και Αλέξανδρος Πέρρος. Σκηνικά-κοστούμια: Ελλη ΠαπαγεωργακοπούλουΣήμερα, στον ίδιο χώρο και σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, πρωταγωνιστεί στο μάλλον άγνωστο «Ο δρόμος περνάει από μέσα» (η πρεμιέρα απόψε).
«Ο Καμπανέλλης είναι πολύς σημαντικός συγγραφέας. Κι ένα από τα πιο σπουδαία έργα του που δεν γνώριζα είναι ο "Δρόμος". Μου κάνει πραγματικά μεγάλη εντύπωση που δεν έχει ανεβεί πολύ αυτό το κείμενο. Και η "Αυλή των θαυμάτων" είναι σημαντική. Αλλά ετούτο το έργο είναι πιο κοντά στην εποχή μας», λέει ο πρωταγωνιστής, καθισμένος στο καμαράκι του Υπογείου, στη ίδια θέση που καθόταν με ένα τσιγάρο στο χέρι ο δάσκαλός του, ο Κουν.
Στο «Δρόμο» ένας ηλικιωμένος άνδρας, ενώ πιέζεται από την αδελφή και τον ανιψιό του να δώσει αντιπαροχή το αρχοντικό νεοκλασικό πατρικό του, αντιστέκεται. Στο μεταξύ εμφανίζεται ένας επιτήδειος αντικέρ που έχει βάλει στο μάτι το σπίτι. Το θεατρικό, που γράφτηκε το '92, αναβιώνει κυρίως τη νοσταλγία για την παλιά Αθήνα με τα νεοκλασικά, σκιαγραφώντας την αρπακτικότητα του μάγκα νεοέλληνα.
«Το έργο έχει πέντε ρόλους και είναι όλοι σημαντικοί. Ο Καμπανέλλης γράφει χαρακτήρες για τους οποίους λες "αυτόν τον ξέρω". Δεν σου είναι άγνωστοι. Είναι κάποιος συγγενής σου, κάποιος γνωστός σου, άνθρωποι που τους έχεις ζήσει».
Ο ήρωάς του «από καλή οικογένεια, με καλλιέργεια και μόρφωση», αλλά «πολύ ιδιόρρυθμος», ζει μόνος στο τεράστιο νεοκλασικό όπου μεγάλωσε. «Εχει εμμονή με το σπίτι κι οτιδήποτε έχει συμβεί μέσα σ' αυτό. Αισθάνεται ακόμη και τα έπιπλα, τα κάδρα, τα σερβίτσια σαν ζωντανά όντα. Τους μιλά σαν να ακούνε. Στο τέλος μένει μόνος σ' αυτό το σπίτι. Μου θυμίζει τον Φιρς, τον 80χρονο υπηρέτη στο "Βυσσινόκηπο", που στο τέλος μένει στο σπίτι "με τα σκουλήκια που τρώνε τα έπιπλα". Ομολογώ ότι εδώ και χρόνια στέκομαι κι εγώ σε κάποιους δρόμους και λέω "τι ωραίο σπίτι". Γιατί νέος θεωρούσα τα σπίτια αυτά ως κάτι δεδομένο».
Το θεατρικό αναμοχλεύει μνήμες του παρελθόντος του. «Ζούσαμε κι εμείς σε ένα νεοκλασικό του '29. Κι όταν μιλά ο ήρωας και λέει για τα αδέλφια του, η φαντασία μου αρχίζει να φτιάχνει πράγματα που έχω ζήσει» λέει ο Γιάννης Φέρτης.
Η παράσταση του Διαγόρα Χρονόπουλου δεν θέλει να κάνει νέα πρόταση «Είναι πάρα πολύ απλή. Αυτό ζητά το έργο. Να βγει χωρίς κόλπα. Οι θεατές θα συγκινηθούν και θα γελάσουν». Αλλωστε και ο ίδιος ο Καμπανέλλης αναρωτιόταν αν είναι μόνο κωμωδία ή δράμα.
Το θέατρο είναι μια παρηγοριά σε εποχές δύσκολες;
«Προσωπικά, ξεχνιέμαι όποτε βλέπω ποδόσφαιρο. Πόσω μάλλον θέατρο. Από εκεί και πέρα, αν δεν σ' αρέσει αυτό που βλέπεις μπορεί να ξαναρχίσεις να σκέφτεσαι τα οικονομικά προβλήματά σου».
Την κρίση τη νιώσατε;
«Αλίμονο. Εξάλλου, την ένιωσε πολύ έντονα ο χώρος του θεάτρου. Περισσότεροι ηθοποιοί από άλλοτε είναι άνεργοι. Δεν υπάρχει ουσιαστικά τηλεόραση. Αλλά και πρωταγωνιστής στο Εθνικό να είσαι θα πάρεις 1.500 ευρώ. Και όχι όλο το χρόνο. Εδώ το Κρατικό Βορείου Ελλάδος χρωστά μήνες στους ηθοποιούς του».
Τι έφταιξε και φτάσαμε ώς εδώ;
«Πρώτα πρώτα, οι πολιτικοί. Αλλά υπάρχουν και πάρα πολλοί από αυτούς που διαμαρτύρονται σήμερα οι οποίοι έχουνε κρύψει χρήματα από την Εφορία, έχουν "λαδώσει" ή έχουν υποχρεωθεί να "λαδώσουν". Πιθανώς να είμαι κι εγώ μέσα σε αυτούς. Δεν μ' αρέσει να βγάζουμε την ουρά μας απ' έξω. Αισθάνομαι συνένοχος με όλους. Οχι μόνο γιατί δεν ψήφιζα σωστά, αλλά γιατί έχω πάρει και "μαύρα". Γιατί τα πήρα;».
Την επιτήρησή μας την θέλουμε επομένως...
«... αν θέλουμε να είμαστε στην Ευρώπη».
Υποδηλώνει κάτι το γεγονός ότι η μεταβατική κυβέρνηση έχει και πρώην μέλος της ΕΠΕΝ;
«Τον Βορίδη; Δεν ξέρω ο άνθρωπος τι είναι. Δεν θέλω να χαρακτηρίζω κανέναν. Με ενοχλούν οι ταμπέλες. Πιστεύω πως υπάρχουν καθίκια κομμουνιστές, δεξιοί και κεντρώοι. Ξέρετε πόσους ξέρω που ήτανε μαοϊκοί και τώρα είναι βολεμένοι;».
Η γενιά του Πολυτεχνείου έδειξε το δρόμο...
«Σε λίγο όλοι θα είναι η γενιά των ξεβολεμένων».
Εχουμε χάσει μέρος της εθνικής κυριαρχίας μας;
«Τώρα τη χάσαμε; Και πριν δεν μας επηρέαζε το ΝΑΤΟ σε θέματα κυριαρχίας; Τώρα όχι μόνο τους χρωστάμε, αλλά τους ζητάμε κιόλας. Δεν μπορούμε να πούμε κουβέντα. Το ότι βεβαίως την πληρώνουν άνθρωποι με 300 ευρώ σύνταξη, είναι έγκλημα!».
Αλήθεια, το Θέατρο Τέχνης διατηρεί κάτι, εκτός από το όνομά του;
«Δεν μπορεί να επιβιώνει έως σήμερα το παλιό Θέατρο Τέχνης. Το κλίμα του Κουν δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρχει. Ακόμη και με τον Λαζάνη και τον Κουγιουμτζή δεν υπήρχε. Ηταν άλλη η αύρα του Κουν. Τρομερή προσωπικότητα! Στο θίασό του υπήρχαν και ψιλοατάλαντοι, αλλά τα κατάφερνε και κάτι γινόταν. Υπήρχαν βεβαίως και οι πάρα πολλοί ταλαντούχοι. Ιδίως μία. Η Βέρα Ζαβιτσιάνου. Σήμερα προσπαθούν στο Θέατρο Τέχνης να κάνουν παραστάσεις καλές. Να σέβονται το χώρο που συνεχίζει να έχει το ίδιο όνομα. Τη συγκίνηση πάντως που ένιωθα, από τα 15 μου, ως θεατής του Θεάτρου Τέχνης δεν την έχω νιώσει ποτέ ως ηθοποιός». *
No comments:
Post a Comment