ΠΗΓΑΜΕ ΣΤΟΝ «ΟΡΕΣΤΗ» ΤΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

«Για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς καμιάν ελπίδα πια...»

[Βίκυ Χαρισοπούλου, ΤΑ ΝΕΑ, 11/07/2008]

«Όλα τ΄ αντέχει ο άνθρωπος» αρχίζει τον μονόλογό της η Ηλέκτρα (Λυδία Φωτοπούλου) και συμπληρώνει (στη μετάφρασητου Γιώργου Χειμωνά): «Κρατάμε άταφο έναν θάνατο γιατί οι νεκροί του είμαστε εμείς...»

Ο «Ορέστης» στην παράσταση του Σλόμπονταν Ουνκόφσκι άρχισε, αντί του μακρόσυρτου μονολόγου (70 στίχων), με τη σιωπή της Ηλέκτρας (Λυδίας Φωτοπούλου). Η σιωπή «επιβλήθηκε» και στο ανήσυχο, αν και λιγοστό (1.500 άτομα), κοινό στο Θέατρο Δάσους της Θεσσαλονίκης για την πρεμιέρα του ΚΘΒΕ, με σκηνοθέτη τον πρώην υπουργό Πολιτισμού της ΠΓΔΜ. Στη σκηνή εισέρχεται απεγνωσμένος (από τη βία του πολέμου) ο Τυνδάρεως. Ακολουθεί ένα ανελέητο κυνηγητό ανάμεσα στον 18μελή Χορό (πολίτες εκμαυλισμένοι από τη βία) και την παραφρονημένη από το μίσος Ηλέκτρα.

Το σκηνικό (της βραβευμένης Σλοβένας Μέτα Χότσεβαρ) αναπαριστά την είσοδο του παλατιού του Άργους θυμίζοντας ζωγραφικά αρχιτεκτονήματα των Ρώσων πρωτοπόρων. Πάνω από τη σκάλα (ανάμεσα στους ψυχρούς μεταλλικούς τοίχους) αιωρείται απειλητικά για τους εξουσιαστές «ενοίκους» του μια κατακόκκινη γκιλοτίνα...

Ο μητροκτόνος Ορέστης (Λάζαρος Γ εωργακόπουλος) κείτεται γυμνός ψυχικά- νοητικά, στο κέντρο της σκηνής... «Δεν πρέπει να κοιτάς το τίποτα, γιατί στο τέλος κι αυτό θα γυρίσει να σε κοιτάξει...».

«Θόρυβος, απάτη, αμάθεια. Όλα αυτά τα χαρίσματα που κάνουν στην Ελλάδα λαοφιλή τον ηγέτη...», «Οι Έλληνες αγαπούν τις φήμες κι όχι την αλήθεια», «Επιτήδειος ρήτορας- επικίνδυνος ηγέτης». Η μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά ηχεί απόλυτα σύγχρονη.

Ο οριεντάλ Φρύγας της Αγγελικής Παπαθεμελή «κλέβει» την παράσταση και εισάγει στην ιλαροτραγωδία που ακολουθεί. Οι γονείς της ηθοποιού παρακολουθούν, ενώ κάποιοι σχολιάζουν: «Η κόρη του Παπαθεμελή σκηνοθετημένη από έναν Σκοπιανό!»

Οι γάμοι των πρωταγωνιστών που επιβάλλει ο από μηχανής θεός Απόλλωνας (Βασίλης Μπισμπίκης) ίσα που προλαβαίνουν να θυμίσουν τούς στίχους του ποιητή Αναγνωστάκη: «Για τους ερωτευμένους που παντρεύτηκαν, για όλα όσα τέλειωσαν χωρίς ελπίδα πια...»

Ο Ουνκόφσκι του 2008 όμως προκύπτει πιο απογοητευμένος από τον Ευριπίδη του 408 π.Χ. Δίνει το δικό του ανέλπιδο και ζοφερό τέλος: Ο Τυνδάρεως εισέρχεται στη σκηνή και ως «από μηχανής θνητός» επιβάλλει τη δική του λύση. Η βία φέρνει βία και θάνατο. Ένας μιαρός τυμβωρύχος αρπάζει τα τιμαλφή των νεκρών (σκηνές γνωστές κι από τους πρόσφατους πολέμους στα Βαλκάνια). Ο Απόλλωνας- ο μόνος «ζωντανός»- αποχωρεί περνώντας κάτω από την γκιλοτίνα...