Η πολυσυζητημένη παράσταση  που παρουσιάστηκε με επιτυχία το 2013 στην Αθήνα  και στη συνέχεια στην Πάτρα και στα Δημήτρια στη Θεσσαλονίκη, επιστρέφει για όσους δεν πρόλαβαν να τη δουν αλλά και για όσους θέλουν να την ξαναθυμηθούν.
Με το 4.48 Ψύχωση  η Σάρα Κέιν μας καλεί να αντιμετωπίσουμε την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης ψυχικής εμπειρίας σε όλο τον τρόμο και την ομορφιά. Oι πολλαπλές φωνές μιας μόνης ψυχής επιχειρούν να καταλάβουν τον εαυτό και να ερμηνεύσουν τον κόσμο μέσα από ένα σώμα σε διαρκή πολιορκία.
Δεν έχω επιθυμία θανάτου, κανείς αυτόχειρας ποτέ δεν είχε. Το κακόβουλο πνεύμα της ηθικής των πολλών, όμως, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ~ Σάρα Κέιν

Για το 4.48 Ψύχωση

Ένας μονόλογος ή ένα έργο για πολλές φωνές  που χαρακτηρίζεται από την μεταδραματική δομή του μέσα από τη χαρακτηριστικά ωμή και αποκαλυπτική γλώσσα της Κέιν. Το 4.48 αναφέρεται στις πρωινές ώρες πριν την ανατολή του ήλιου όπου στη διάρκεια τους στατιστικά διαπράττεται ένας μεγάλος αριθμός αυτοκτονιών ή αλλιώς στο χρόνο που καταγράφεται σαν μία στιγμή ακραίας πνευματική διαύγειας.

Για την παράσταση

Τέσσερις γυναίκες. Τρείς ηθοποιοί και μία μουσικός που συμμετέχει ζωντανά στη σκηνή. Μία κάμερα που διεισδύει σ’ ένα κατακερματισμένο κόσμο. Ένα παραληρηματικό κείμενο. Ένα έργο ως «αποχαιρετιστήριο σημείωμα» λίγο πριν την αυτοκτονία.
 
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
  • Σκηνοθεσία-μετάφραση-κάμερα-σχεδιασμός χώρου:  Άντζελα Μπρούσκου
  • Μουσική -σχεδιασμός ήχου: Nalyssa Green
  • Φωτογραφίες: Ευτυχία Βλάχου
  • Παίζουν: Άντζελα Μπρούσκου, Παρθενόπη Μπουζούρη, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Nalyssa Green

Για τη Σάρα Κέιν

«Η Σάρα Κέιν πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά» ~ Χάρολντ Πίντερ
Υπήρξε κόρη μιας  δασκάλας κι ενός δημοσιογράφου. Γεννήθηκε το 1971 και μεγάλωσε κοντά στο Brentwood του Έσσεξ. Από μικρή διάβαζε κι έγραφε πολύ, όμως το στείρο περιβάλλον του σχολείου της προκαλούσε αποστροφή. Ο αρνητισμός και η αντίδραση την ακολούθησαν σ’ όλες τις σπουδές της, μέχρι και τις μεταπτυχιακές στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ, στο τμήμα συγγραφής θεατρικών έργων. Το 1995 ανέβηκε το πρώτο της θεατρικό, το «Blasted», στο Royal Court Upstairs του Λονδίνου, προκαλώντας το μένος του κοινού και των κριτικών. Ένα χρόνο έπειτα ακολούθησε το «Φαίδρας έρως» («Phaedra’s Love»), ενώ το 1998 το «Καθαροί, πια» («Cleansed») και το «Λαχταρώ» («Crave»). Το έργο της «4.48 Ψύχωση» («4.48 Psychosis») το έγραψε λίγο πριν την αυτοκτονία της, αλλά παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό το 2000.

Για το Θέατρο Δωματίου

Το ΘΕΑΤΡΟ ΔΩΜΑΤΙΟΥ ιδρύθηκε το 1993 από την Άντζελα Μπρούσκου [ηθοποιό–σκηνοθέτη] και την Παρθενόπη Μπουζούρη [ηθοποιό] στην Αθήνα. Αποτελείται από πυρήνα ηθοποιών και άλλων συνεργατών πού δουλεύουν συστηματικά υπό μορφή εργαστηρίων με στόχο την διεύρυνση των υποκριτικών μεθόδων και πρακτικών για την κατάκτηση ενός κοινού κώδικα απέναντι στις απαιτήσεις της σύγχρονης θεατρικής αναζήτησης. Ο χαρακτήρας της  ομάδας είναι καθαρά ερευνητικός και πειραματικός με την ευρύτερη έννοια του όρου καθώς βασική ανάγκη της είναι να συνδέσει το θέατρο με την ακραία πραγματικότητα πού βιώνεατι καθημερινά, τόσο από τα μέλη της όσο και από το κοινό. Ο συμβατικός χώρος της παράστασης μέσα από αυτή την προσέγγιση μετατρέπεται σε πεδίο σύγκρουσης, ανοιχτού διαλόγου και σκέψης ανάμεσα σε ηθοποιούς και θεατές, καθώς η τέχνη τοποθετείται στο κέντρο μίας βίαιης επικαιρότητας.
Περισσότερα για το Θέατρο Δωματίου: