Πίσω από τις εξελίξεις έτρεχε το Εθνικό Θέατρο.
Οσα λέγονται στα του οίκου μας δεν πρέπει να βγαίνουν επ’ ουδενί προς τα έξω. Αυτά είναι τα «οικογενειακά» μας, μου έλεγε κάποτε ένας Ελληνας μαέστρος που είχε αναλάβει την καλλιτεχνική διεύθυνση σε μια από τις κρατικές ορχήστρες της χώρας. Οι σχέσεις του με το διοικητικό συμβούλιο του φορέα δεν ήταν πάντα αγαστές, αλλά αυτό έμενε, κατά το δυνατόν, μεταξύ τους. Από τότε η φράση του επιστρέφει στον νου μου κάθε φορά που ένας πολιτιστικός φορέας βγάζει τα «άπλυτα» του στη φόρα.
Τα «οικογενειακά» των οργανισμών θεωρούνται επτασφράγιστο μυστικό, και συνήθως εκεί είναι που «την πατάνε» οι περισσότεροι που αναλαμβάνουν τη διοίκηση φορέων και καταλήγουν το στίγμα της «φλυαρίας» τους να επισκιάζει το έργο τους. Αυτές τις ημέρες παρακολουθήσαμε σε συνέχειες το νέο «μπρα ντε φερ» μεταξύ των διοικήσεων του Εθνικού Θεάτρου, αλλά και τη σχεδόν καθημερινή αλλαγή πλεύσης της καλλιτεχνικής διεύθυνσης, που έτρεχε πίσω από τις εξελίξεις με φόντο την παράσταση «Ισορροπία του Nash». Αρχικά την υπερασπίσθηκε, έπειτα την κατέβασε, άλλαξε τις ώρες προγραμματισμένων παραστάσεων για να συμμετάσχουν οι ηθοποιοί του στις συγκεντρώσεις εναντίον του και έπειτα συναίνεσε στο ανέβασμά της για μία τελευταία φορά την περασμένη Κυριακή έπειτα από «προγραμματισμένη» συζήτηση με το κοινό. Και εμβόλιμα τα «οικογενειακά» σε κάθε ευκαιρία. Μια εικόνα βεβιασμένων κινήσεων σε μια μάχη επικράτησης σε έναν δημόσιο οργανισμό. Ποιος ωφελείται; Σίγουρα όχι ο πολιτισμός. «Οι δύσκολες αποφάσεις λαμβάνονται σε δύσκολες στιγμές», μας έλεγαν από το Εθνικό Θέατρο τις προηγούμενες ημέρες. Και ακόμη πιο δύσκολα τηρούνται.
No comments:
Post a Comment