ΠΙΡΑΝΤΕΛΟ, ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΖΗΤΕΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ!!!

Ο Αντόν Τζούλιο Μπραγκάλια, σκηνοθέτης, κριτικός και ιστορικός του ιταλικού θεάτρου, υπήρξε φίλος του Λουίτζι Πιραντέλο και είχε κάνει ένα ωραίο πορτρέτο του Σικελού δραματουργού.
Ο Πιραντέλο, πληγωμένος από τη ζωή, και δύσπιστος στη φαινομενικότητα των πραγμάτων, ενδιαφερόταν με πάθος για τις ανθρώπινες περιπτώσεις. Πικραινόταν, αλλά συγχρόνως μεθούσε, ταξιδεύοντας και συμμετέχοντας σ' όλες τις εκδηλώσεις της ζωής που του ήταν δυνατόν να παρακολουθήσει. Ήταν διψασμένος για κόσμο, πεινασμένος για ζωή, γι' αυτό και ταξίδευε συνέχεια με μια επιμονή που έκανε εντύπωση.

Στο έργο του εκείνο που δηλώνει πως η κοσμική ματαιότητα δεν τον ενδιαφέρει, λέει αλήθεια και ψέματα μαζί. Λέει αλήθεια γιατί πραγματικά την ματαιότητα του κόσμου τούτου την ήξερε καλά, και λέει ψέματα, γιατί αν αυτές οι μάταιες εκφράσεις ζωής του έλειπαν, θ' απογοητευόταν φοβερά. Από τον καιρό που νέο τον έκανα παρέα με τον Ρόσο ντι Σαν Σεκόντο, ο Πιραντέλο έγραφε: 

"Νομίζω  πως η ζωή είναι ένα πολύ μελαγχολικό αστείο. Έχουμε, χωρίς να ξέρουμε γιατί, ούτε από τι, την ανάγκη να ξεγελάμε συνέχεια  τον εαυτό μας με την αυθόρμητη δημιουργία μιας πραγματικότητα;ς (μια για τον καθένα  και ποτέ την ίδια για όλους) που από καιρό σε καιρό, αποκαλύπτεται μάταιη και απατηλή. Όποιος καταλάβει το παιχνίδι, δεν καταφέρνει πια να ξεγελαστεί, δεν μπορεί πια ν' απολαύσει, ούτε να ενθουσιαστεί από τη ζωή. Η τέχνη μου είναι γεμάτη συμπάθεια για όλους αυτούς που ξεγελιούνται, όμως η συμπάθεια αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τον άγριο εμπαιγμό της μοίρας που καταδικάζει τον άνθρωπο στην αυταπάτη..."

Με το μόνιμο χαμόγελό του μπροστά στο δράμα, κυριαρχούσε πάνω στους ανυποψίαστους ανθρώπους, με τα διαπεραστικά του μάτια, με το σαγόνι του που έμοιαζε σάτυρου πανέξυπνου, που όλα τα βλέπει αλλά πια δεν γελάει, με το μυαλό πάντα κατακάθαρο, αεικίνητο στο ατέλειωτο ενδιαφέρον του για όλες τις εκφράσεις της ζωής, που τις έβρισκε όλες θαυμάσιες. Αυτή η λεπτή ανησυχία για την βαθιά έννοαι της ζωής, τον οδηγούσε στην επανάσταση με την οποία κατάπληξε τα ξένα ακροατήρια...

[Μετάφραση: Φώφη Τρέζου, ΘΕΑΤΡΟ, τ. 3, 15 Μαϊου 1962]